Mijmeringen

Even een mijmering.

Er is veel gebeurd. Shin Bu Kan leek op een gegeven moment wel een gatenkaas: Joshua, Priscilla, Joey, Pieter en Wouter gingen het land uit, Martin, Fabian, Wim en ikzelf kwamen langere tijd in de lappenmand, Herman, Philippe, Inne en Sam pasten om persoonlijke redenen. Mariëlla en Andreas moesten wat schipperen met hun loyaliteit en andere prioriteiten. Met elkaar een aderlating van 13 a 15 personen die niet meer de kendoclub zoals voorheen konden dragen!

Dat hebben we ook gezien en gevoeld. Er stonden op de maandagen geen tien of twaalf mensen meer, maar vier, vijf of zes. Toch: ik denk dat het wel weer voor een groot deel herstelt, de meesten zijn nog lid.

Er waren ook een paar bewustwordingsmomenten. Ik haal er eentje uit.

Wat is de koers van de kendoclub? Zit daar nu een bepaalde lijn in? Zit daar ook een structuur in?

Ik denk dat het antwoord ongeveer als volgt is:

We doen het lesgeven in Kendo intuïtief, op dezelfde manier zoals het ons ook eigenlijk is geleerd. Het gaat naar verloop van tijd verder dan vaardigheden of kennis. Het doel is niet de tegenstander te verslaan, dat is maar een onderdeel. Het doel is –in mijn ogen- jezelf te sterken, zodat je in het dagelijks leven overeind blijft en ook anderen verder kunt brengen. Daarom zijn vriendelijkheid en nederigheid grote krachten, die pas vrij komen bij sterke karakters. Ze horen bij elkaar!

Daarom ook de strakke rij langs de kant: naar rechts biedt steun, verdient ook respect. Naar links verdient nederigheid: wat zij zijn was jij ooit ook! Op een dag zijn ze misschien beter dan jij. Shomen ni rei, Sensei ni rei en oteganirei zijn daarom logisch.

Maar voor iedereen liggen de zwakheden weer anders. Soms ontbreekt het aan waarnemingsvermogen, soms aan fysieke kracht, soms knapt het mentaal… Vergelijk het met een huis. De een heeft een klein stevig huisje, een ander een hoge toren, waar dan weer te weinig ramen in zitten. De volgende lijkt te kloppen, maar helaas, de fundering is onvoldoende.

Daarom zal dezelfde oefening in Kendo bij iedereen een ander effect hebben. Het draagt soms wel, en soms niet bij aan hetgeen je nodig hebt.

Zoals Joke maandag zei over haar mooie examen: het kwartje viel in maart, toen ben ik daarop gaan trainen en had ik succes.

Ik noem het de stepping stones: je krijgt wat aangereikt, je legt dat op je eigen plek, en geleidelijk kun je steeds meer overzien. Het is niet dichtbouwen, maar uitbouwen. Het bouwplan in het wegwerken van je eigen tekortkomingen, en lastig genoeg ken je die niet vooraf.

Voor iedereen op tafel ligt een bal, een toverbal. Als je er op zuigt, verandert het steeds van kleur. En op een dag is het weg, opgenomen in jezelf. Omdat Kendo voortdurend verandert, naarmate je er mee bezig bent, leek me dat een mooie symboliek.